_ مهم ترین ویژگی های « شخصیت های مرزی » عبارت هستند از : بی ثباتی دائمی در روابط با افراد دیگر ، بی ثباتی در هویت و ارزیابی از خویشتن ، بی ثباتی در عواطف و رفتارهای ناگهانی و مهارنشدنی به ویژه به صورت تظاهر شدید خشم و پرخاشگری .

بدیهی است که این بی ثباتی ها و این فوران های خشم با روابط شغلی ، دوستی و زناشویی سازگاری ندارد . آغاز این اختلال از اول جوانی است و اگر درمان نشود برای همیشه ادامه می یابد و وخیم می شود .

عوارض آن تنها به احساس ناراحتی و رنج محدود نمی شود ، بلکه به شکل صدمه به خود ، خودکشی ، اعتیاد و ضرب و جرح اطرافیان نیز تظاهر می یابد . وضعیت این مبتلایان چنان است که گویی همیشه در بحران هستند . نوستان های خلقی در آنها شایع است . فرد در یک لحظه مجادله گر و در لحظه بعد افسرده است . رفتار این افراد ، پیش بینی ناپذیر و به میزان زیاد به زمینه ارتباط آنان با دیگران مرتبط است .

_ اختلال شخصیت مرزی در میان بستگان درجه یک مبتلایان به این اختلال ، پنج برابر کل جمعیت است . در خانواده این بیماران میزان اختلال شخصیت ضد اجتماعی ، اعتید و افسردگی نیز بالاتر از جمعیت عادی است . این نوع شیوه خانوادگی نماینده عوامل ژنتیک و یادگیری است که همراه یکدیگر اثر می کنند و شخصیت مرزی را پدید می آورند .

در بسیاری از افراد مرزی، دوره هایی از افسردگی شدید وجود دارد که گاه تبدیل به نشانه های پابرجای افسردگی می شود. این بیماران از درمان، چه به صورت سرپایی و چه به صورت بستری در بیمارستان ( در زمان بی ثباتی شدید و بحران های افسردگی و روان پریشی سوء رفتار ) استقبال می کنند . روان درمانی انفرادی طی جلسات متعدد به بیمار کمک می کند تا دگرگونی های بنیادی در ساختار شخصیتی خود پدید آورد .

یاری گرفتن از اعضای خانواده ، بهبود در موقعیت های نامناسب خانوادگی ، تغییر در روابط بیمار گونه اعضای خانواده و خانواده درمانی مفید است. دارو درمانی نیز برای کنترل نشانه های خاص موثر است .