_ این نوع اختلال شخصیتی به نظر می رسد که با توجه به نحوه پرورش کودک در خانواده و جو اجتماعی ، در کشور ما شیوع زیادی داشته باشد . مبتلایان به آن ، افرادی هستند که جرات ابراز خشم و نارضایتی خود را به صورت مستقیم ندارند ، لیکن به گونه ای ناخودآگاه آن را به صورت مسامحه و تعلل ، مانع تراشی ، لجاجت ، ناراضی کردن دیگران ، کج خلقی و قیافه عبوس به خود گرفتن و عدم کارایی ابراز می کنند .

به نظر می رسد که در بین همه انواع اختلالات شخصیتی ، نقش عوامل پرورشی ، روانی ، اجتماعی و در کل محیط ، در شکل گیری شخصیت پرخاشگر انفعالی عمده تر از عوامل زیست شناختی و ارثی باشد . والدین این کودکان در برخورد با فرزندان خود بسیار جدی ، قاطع و پرخاشگر هستند . این والدین به دلیل کشمکش های درونی خویش و تظاهر قاطعیت ، رفتار طبیعی را در کودکان خود تنبیه یا مهار می کنند و نیازهای وابستگی آنان را با اکراه و تنها به طور نسبی برآورده می کنند . در نتیجه این کودکان چنین می آموزند که خشم خود را به صورت آشکار ابراز نکنند .

در نگاه نخست کودکان مودب و غیر متوقعی به نظر می رسند ، در حالی که به صورتی نهانی ، فرد مورد خشم خویش را با عدم کارایی تنبیه می کنند . رنجش نسبت به هر چیز در ایشان با ابعاد بیمارگونه وجود دارد . بسیاری از آنان حالت تخاصمی و متعارض ، رقابت جو و جاه طلب دارند و دیگران را به برخورد غیردوستانه تحریک می کنند . در ارتباط با دیگران حتی دوستان و خویشان لحن تند ، گزنده و کنایه آمیز دارند و در برابر خواسته های بر حق دیگران به صورت پرخاشگرانه مقاومت می کنند .

_ بررسی ها نشان می دهد ، بیماران پرخاشگر انفعالی که تحت روان درمانی حمایتی قرار می گیرند ، از سرانجام بهتری برخوردار می شوند . اما مسیر روان درمانی با بیمار پرخاشگر انفعالی از لبه پرتگاه های سختی می گذرد . برآوردن نیازهای آنان اغلب به معنی حمایت از بیماری آنان و امتناع از برآوردن این تقاضاها ، به مفهوم طرد ایشان است .

بیشتر گزارش های بالینی حاکی از میزان بالای عدم موفقیت و قطع درمان این بیماران است . به هر حال درمان های پویا (دینامیک) و رفتاری - شناختی در برخی موارد ، نویدبخش بوده اند . تظاهر به خودکشی که در این بیماران فراوان دیده می شود ، باید به عنوان نمودی از خشم پنهان ، نه به عنوان تظاهر افسردگی اولیه درمان کرد .

داروهای ضدافسردگی تنها در صورت ضرورت بالینی کامل قابل تجویز است . فنون درمانی که منجر به هدایت خشم بیمار از مقاومت به سوی یادگیری سازنده شود ، مفید است . فنون رفتار درمانی همچون آموزش جرات ورزی ، درمان های پویا یا گروه درمانی مفید است .