_ اختلال « درد » عبارت است از وجود درد در یک یا چند نقطه که کانون اصلی تظاهر بالینی بیماری است . شدت درد به حدی است که اختلال در کارکرد اجتماعی ، شغل و ... فرد ایجاد می کند . این درد با اختلالات غیرروانی طبی یا عصبی قابل توجیه نیست . عوامل روان شناختی در شروع ، تشدید و یا حفظ نشانه ها نقش مهمی دارند .

این بیماران به طور عمد یا از روی تقلید اظهار به درد نمی کنند . درد ممکن است عصبی ، عضلانی ، اسکلتی ، نوروپاتیک یا متعاقب ضربه باشد . شدت درد جسمانی کم و زیاد می شود و به شدت تحت تاثیر عوامل هیجانی ، شناختی ، توجه و موقعیت است .

دردی که تغییر نمی کند و نسبت به هر یک از این عوامل مقاوم است،احتمالا منشاء روانی دارد . درد در اختلال درد معمولا به طور ناگهانی شروع می شود و ظرف چند هفته یا چند ماه شدت آن افزایش می یابد .

درمان شامل دارو درمانی و درمان های غیر دارویی نظیر بیوفیدبک در میگرن ، دردهای عضلانی صورت و سر درد های تنشی ، هیپنوتیزم همراه با تلقین ، روان درمانی ، شناخت درمانی و رفتار درمانی است .